Ultimate wordt gespeeld door twee teams van zeven spelers op een veld van 100 bij 37 meter. Aan beide zijden van het veld bevindt zich een 18 meter diepe ‘endzone’ (scoringsvak), zoals bij American football en rugby. Het doel van het spel is om zoveel mogelijk punten te scoren. na de beginworp probeert de ene ploeg de frisbee via goed en effectief samenspel steeds dichterbij de endzone van de andere partij te gooien. Als een speler eenmaal in schijfbezit is, mag hij niet meer lopen, totdat hij heeft overgespeeld naar een teamgenoot. Die teamgenoten proberen verspreid over het veld rennend vrij te lopen, zodat ze de schijf kunnen ontvangen zonder gevaar voor een onderschepping. Er wordt gescoord als de schijf uiteindelijk wordt gevangen in de endzone van de tegenpartij. Het verdedigende team komt in bezit van de schijf als de aanval van de tegenpartij wordt onderbroken. Dat gebeurt als de schijf wordt onderschept, de schijf de grond raakt of buiten de lijnen wordt gegooid, of als de schijfbezitter wordt uitgeteld. De schijfbezitter heeft namelijk 10 seconden de tijd om de frisbee af te spelen, waarbij zijn directe tegenstander voor hem staat te tellen, terwijl hij probeert de schijf tegen te houden, zonder overigens de schijf of werper daarbij aan te raken. De andere verdedigers doen hun uiterste best een pass te voorkomen door de aanvallers strak te verdedigen, maar lichamelijk contact is ook hierbij verboden. Als er een punt gescoord is wordt er gewisseld van endzone en mogen de teams volop spelers wisselen. Daarna stellen de beide teams zich op in hun eigen, nieuwe endzone en wordt het spel weer hervat met een beginworp, de ‘pull’, door het

De vluchteigenschappen van een frisbee onderscheiden Ultimate van andere sporten. Het zweefvermogen van de schijf normaal of ondersteboven, zijn ‘spin’ en de mogelijkheid om een ‘curve’ te gooien geven een grote variatie aan worpen. Ervaren spelers gebruiken naast de basisworp, de ‘backhand‘, ook worpen als ‘side-arm‘ (forehand) en ‘overhead’.